Mozart en de senioren

De definitie van een senior is 60+, betekend “de oudere” (Latijn) of “iemand die tot de oudere generatie behoort”.

In mijn praktijk zie ik vrij veel cliënten die tot de senioren behoren. En ik vind ze geweldig. Deze groep mensen hebben zoveel levenservaring met evenveel mooie verhalen. Wat mij opvalt is dat ze vaak niet serieus genomen worden en niet het respect krijgen wat zij verdienen. Ik vraag me af hoe dat komt. Want behalve misschien wat hardhorend, mankeren de meeste niks aan hun bovenkamer. En toch wordt er tegen de eventuele begeleider gesproken in plaats van de persoon zelf, of spreekt men in een soort kleutertaal: “jaaaaa, neem maar lekker een gebakje mee hooooooor” hoor ik bij de bakker, of “kan meneer dat allemaal nog zelf klaarmaken?” bij de slager waarbij het aan de persoon  gevraagd wordt die erbij staat….
Zoals één van mijn oudere cliënten (92 jaar) zegt “ik ben oud, niet achterlijk”, wat klopt want meneer heeft twee universitaire studies afgerond. Zijn verhalen zijn zo mooi, hij heeft ons land verdedigd toen dat nodig was en waarbij hij de nodige kleerscheuren heeft opgelopen. Hij heeft meegewerkt aan de eerste computer en kan prachtig piano spelen.
En ja, een anamnese afnemen is lastig. Je moet vooral door de verhalen heen luisteren, geduldig zijn en ook de behandeling zelf moet je aanpassen. De huid is dun, perkamentachtig, ze geven niet zo gauw aan dat ze pijn hebben (want ze hebben al zoveel doorstaan) of laten klachten achterwege omdat deze al hun hele leven bestaan en ze niet beter weten dan dat het zo hoort.
Ze kletsen de oren van je hoofd, je weet hun hele levensverhaal én dat van de kinderen, kleinkinderen en buren. Maar als ik samen met mijn 92 jarige cliënt tijdens de behandeling luister naar Eine kleine nachtmusik van Mozart omdat hij mijn zen muziekje absoluut niet mooi vindt, worden we daar beide gelukkig van.

En dat komt niet alleen de cliënt ten goede 🙂